تیمم بر خاک راه کاظمین (بخش اول)

تیمم بر خاک راه کاظمین( بخش اول ) ؛
در تتمیم و تکمیل معانی نورانی مذکور در این باب

به عنوان مقدمه عرض می شود:
از مواردی که در سیره امامانی که بشدت در حصر شدید دشمن ، و گرفتار قلت یاران راستین ؛ یارانی که دارای حق معرفت ایشان و وقف ساحت مقدسه معظم له باشند ، بودند( حضرات موسی بن جعفر و جواد الائمه و بعد از ایشان تا به الان - علیهم السلام -) ، جلب توجه می کند ، به اقتضای موقعیت کم گفتن ،برای مصون ماندن ؛ ، ولی به اقتضای شإن ، پر گفتن ، برای ابلاغ و تبیین دین و هدایت مردمان است ؛ طوری که کفایت از بیش گفتن ، کند .

حال شواهدی از آن کم های زیاد :  از جلوه های رحمت واسعه الهیه حضرت موسی کاظم علیه السلام :

اين همه رحمت؟! ( ١ )
١. همگان براى بندگى خلق شده اند؛ پس: نافرمانى حق تعالى دليل بليغى براى نزول بلا و نابودی است.
٢. وجود مبارک نبىّ و ولیّ حق تعالى در هر زمان، معيار عينى براى سنجش خدايى بودن مردمان است.
٣. دليل نزول بلاهاى خانمان برانداز كه آبادى ها را با اهل آن به فنا مى برده، اين است؛ ظلم و جور و جفا بر نبیّ و ولیّ الهى كه در ميان آنان بوده اند.
٤. به فرموده ی وجود مبارک رسول اكرم صلّى الله عليه وآله، آن چه در امم گذشته اتّفاق افتاده بود، در اين امّت نيز واقع شده و خواهد شد:
«حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةَ بِالْقُذَّة‏.» (کتاب سلیم۲: ۵۷۷)
البتّه با اين تفاوت كه آن چه در امم گذشته بود، در محدوده ی ابعاد بسته ی خودش بود؛ امّا آن چه در اين امّت واقع شد، در محدوده ی باز و بزرگ و بى پايان حقّ مطلق الهى حضرت خاتم الانبياء، و وصىّ بلافصل او؛ حضرت خاتم الاوصياء صلوات الله عليهماوآلهما بود؛ لذا: ثمره ی آن آلوده شدن همه ی عالم بود، و تاوان دنيوى آن خراب شدن دنيا بر سر اهالى آن.
٥. همه ی رحمت الهى، مقام نورانى حبيب الهى؛ رسول اين امّت بود؛ لذا: حضور وجود مبارک ايشان، و اوصيای ايشان كه وراثـتاً و خلافتاً، واجد آن مقام منيع بودند، مانع از نزول بلاى بنيان كن بوده و هست؛ لذا: به اين امّت، امّت مرحومه گفته شد.
٦. وسعت و عمق زشتى زيان كاران امّت به قدرى است كه تنها سبب بازدارنده از ريزش بلا بر سر دنيا، وجود نازنين خود آنان مى توانـد بود؛ و چنين است تـعريف يكى از جلوه هاى رحمانى آنان عليهم السّلام به شهادتشان صلوات الله عليهم أجمعين؛خريدن بلا به جان خود،كه در امم گذشته در محدوده ی محدودى در مـورد حضـرت عيساى مسيح عليه السّلام واقع شده بود، كه فهم و بيان نارسا از آن مورد تمسخر بدفهمان و كج انديشان واقع شده است.
عنْ أَبِي الْحَسَنِ مُوسى‏ عليه السّلام، قَالَ: «إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ غَضِبَ عَلَى‏ الشِّيعَةِ، فَخَيَّرَنِي‏ نَفْسِي أَوْ هُمْ، فَوَقَيْتُهُمْ‏ ـ وَ اللهِ ـ بِنَفْسِي.» (كافي ‏۱: ۶۴۶)
امام کاظم عليه السّلام فرمودند: همانا خداوند عزّوجلّ به شیعیان غضب فرمود ، پس مرا مخیّر ساخت که یا من و یا آن ها فدا شویم، به خدا قسم! من با دادن جان خودم ایشان را حفظ کردم.

 
اين همه رحمت؟!(٢)
تعليم همه ی دين و اخلاق در يک حرف:
اصل در مکارم اخلاق و زیبایی های رفتاری، مردانگی و جوان مـردی است. مـردانگی، دادن حـقّ دیگـران، و جوان مردی، رعایت دیگران است، اگر چه حقّی به گردن انسان نداشته باشند. مردانگی داد مردم را دادن است و جوان مردی به دادِ مردم رسیدن.
و چنین است که انجام تمام وظایف و تکالیف الهی در رابطه با خدای متعال و نافرمانی نکردن او، به جا آوردن حقّ او، از مردانگی است و هم چنین است به انصاف با مردمان رفتارکردن.
امام کاظم عليه السّلام فرمودند:
«لَا دِينَ لِمَنْ لَا مُرُوَّةَ لَهُ‏.» (كافي ‏١: ۱۳)
و نیز هم چنین است که فرمودند:
«لا فتی إلّا عليّ.» (كافي ‏١٥: ٢٦٩)

اين همه رحمت؟! (٣)
برآورده شدن همه ی حوايج دردنيا،و رسيدن به كمال سعادت در آخرت با يک دعا:

علىّ بن عاصم از حضرت جواد عليه السّلام و آن حضرت نيز به واسطه ی پدران بزرگوار خود از امام حسين عليهم السّلام چنين نقل می کنند كه گفت: جدّم رسول خدا صلّى الله عليه وآله فرمود:
موسی بن جعفر عليه السّلام در دعايش چنين مى‏ گويد:
«يَا خَالِقَ‏ الْخَلْقِ!‏ وَ يَا بَاسِطَ الرِّزْقِ!‏ وَ يَا فَالِقَ الْحَبِّ وَ النَّوَى! وَ يَا بَارِئَ النَّسَمِ وَ مُحْيِيَ الْمَوْتَى وَ مُمِيتَ الْأَحْيَاءِ! وَ يَا دَائِمَ الثَّبَاتِ وَ مُخْرِجَ النَّبَاتِ! افْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ.»

پس فرمود:
«مَنْ دَعَا بِهَذَا الدُّعَاءِ قَضَى اللهُ عَزَّوَجَلَّ حَوَائِجَهُ وَ حَشَرَهُ يَـوْمَ الْقِيَامَةِ مَعَ مُوسَى  بْنِ  جَعْفَر.» ؛ (اكمال الدين ‏۱: ۲۶۶).
هر كس خداوند را با اين دعا بخواند، خدا حوایج او را برمى آورد، و در روز قيامت با موسى بن جعفر عليه السّلام محشورش مى‏ نمايد.
امّا نيل به چنين رحمت و عنايتى آن هم به اين سهولت به ضمانت و ولايت گوينده ی آن،كه وجود مبارک حضرت موسى بن جعفر است، شدنى است؛لذا: شرط بهره مندى از آن،داشتن ولايت معظّمٌ له،و اقلّاً حاضرداشتن محبّت ايشان موقع قرائت دعا،و خواندن آن با دم ايشان و لب هاى مبارک ايشان است.
شاه نكته اى از حضرت موسى بن جعفر عليه السّلام كه شيعه ی عامل به آن راـ بى زحمتِ رياضت و هر مراقبت سختى ـ به اعلا آرزوی در مكتب الهى مى رساند:
از اوقات ممتازه براى خواندن (إنّا أنزلناه)، در هر نمازى به عنوان يكى از سوره هاست، كه فرموده اند: افضل سوره ها براى خوانده شدن در نماز، سوره ی قدر و سوره ی توحيد است، و ديگرى در عصر روز جمعه؛ كه فرموده اند: در روز جمعه خداى متعال هزار نفحه ی رحمت قرار داده، كه همه ی آن و معادلش از آنِ كسى است كه بعد از عصر روز جمعه، صد بار (إنّا أنزلناه) بخواند:

«قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ عليه السّلام: جُعِلْتُ فِدَاكَ، إِنَّكَ كَتَبْتَ إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ الْفَرَجِ تُعَلِّمُهُ أَنَّ أَفْضَلَ مَا تَقْرَأُ فِي الْفَرَائِضِ بِـ (إِنَّا أَنْزَلْناهُ) وَ (قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ). وَ إِنَّ صَدْرِي لَيَضِيقُ بِقِرَاءَتِهِمَا فِي الْفَجْرِ. فَقَالَ عليه السّلام: لَا يَضِيقَنَّ صَدْرُكَ بِهِمَا فَإِنَّ الْفَضْلَ وَ اللهِ فِيهِمَا.» (کافي۳ : ۳۱۵)

شخصی به امام هادی عليه السّلام عرض کرد: فدایت شوم، در نوشته ی خود به محمّد بن فرج آموختید: بافضیلت‌ترین سوره‌ها در نمازهای واجب (إِنَّا أَنْزَلْناهُ) و (قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ) است. و من از خواندن آن دو در نماز صبح به تنگ می‌آیم.
 امام هادی عليه السّلام فرمودند: سینه‌ات از خواندن آن دو تنگ نشود، سوگند به خدا فضیلت در آن دو سوره است.  

«قَالَ أَبُوالْحَسَنِ مُوسَى عليه السّلام: لِلّٰهِ عَزَّوَجَلَّ يَوْمَ الْجُمُعَةِ أَلْفُ نَفْحَةٍ مِنْ رَحْمَتِهِ يُعْطِي كُلَّ عَبْدٍ مِنْهَا مَا شَاءَ فَمَنْ قَرَأَ (إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ) بَعْدَ الْعَصْرِ يَوْمَ الْجُمُعَةِ مِائَةَ مَرَّةٍ وَهَبَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ تِلْكَ الْأَلْفَ وَ مِثْلَهَا.» (روضة الواعظین۲: ۵۰۲)

امام كاظم عليه السّلام درباره ی قرائت این سوره در روز جمعه می فرمایند: برای خداوند عزّوجلّ در روز جمعه هزار نفحه از رحمتش می باشد كه به هر بنده ای به اندازه ای از این رحمت عطا می كند و هر كس سوره ی (إِنَّا أَنْزَلْناهُ)را بعد از عصر روز جمعه صد بار قرائت نماید خداوند عزّوجلّ همه ی آن هزار نفحه ی رحمت و مثل آن را به او خواهد داد.