باب های یازدهم و سیزدهم

در آمدی بر شرح و فهم احادیث شریف باب ۱۱:
 در این که ائمه علیهم السلام ولی امر خدا و خزانه دار علم او هستند؛

باب۱۳: در این که ائمه علیهم السلام نور خدای عز و جل می باشند.

اگر خاطر مبارکتان باشد، در شرح حدیث شریف حدوث اسماء در کتاب التوحید، سعی در تبیین خصوصیات و کمالات و مقامات خلق اول شد؛ خلقی که تنها آفریده ای است که خدای متعال آن را بی واسطه غیر، بلکه به مباشرت خود، خلق فرموده، و از آن جایی که هر فاعلی در فعل خود تعریف شده و جلوه می کند؛

 لذا: آن فعل که خلق منحصر بفرد بالمباشره اوست، جلوه تام و تمام اوست، که خلق و خلقتی احسن از آن مقدور و ممکن نیست؛

 لذا: او خود را در آن واقعه، «احسن الخالقین» نامیده، و به خود تبریک می گوید: «فتبارک الله احسن الخالقین؛ (مومنون: ۱۴).

و چنین است که آن حقیقت نورانی الهی، فعلیت همه حسن الهی است؛ نشانه تام و تمام از تمامیت حق تعالی است؛ «کلمة الله» است.
همه مطلوب و مراد او است؛ «مشیة الله» است؛ و چنین است که پروردگارش بر او ردای خلیفة اللهی پوشانده، و او را خزانه دار همه جمال و کمال و جلال الهی قرار داده است، و او را متولی و کارگردان همه امور مربوط به خود؛ ولی امر خود قرار داده است.

 و نکته ای طلایی اینکه :این سه عنوان:
 خزانه داری الهی و کارگردانی امور الهی؛ «ولاة امر الله»بودن (باب۱۱)،
خلیفة اللهی(باب۱۲)،
و «نور الله» بودن (باب۱۳) ،
مانند  عناوین دیگر در مورد اهل بیت علیهم السلام، هر کدام به تنهایی کفایت از بیان همه مقامات و کمالات الهیه برای آنان صلوات الله علیهم اجمعین می کنند.