باب پانزدهم - شرح حدیث اول و دوم

درآمدی بر شرح و فهم باب ۱۵؛ باب گرانقدری و نایابی در همه برتری های امام و نشانه های او:

اگر در خاطر داشته باشید در اواخر کتاب التوحید بابی به اسم «باب جوامع التوحید»(باب۲۲) بود، که به دلیل داشتن احادیثی جامع در ابعاد و اضلاع مختلف مبحث توحید، به عنوان جامع، نامیده شده بود.
 حال همچنین است وصف حال این باب: «باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته»(باب۱۵).

آن چه در مبحث امام و امامت، محل گفتگو در کلام الهی و احادیث نورانی اهل بیت علیهم السلام است،
اولا نظر به منزلت امام به عنوان راهنما و راهبر؛ ویا به عبارتی دیگر به عنوان معلم و مربی الهی آن هم در مرتبه خاتمیت و تمامیت خود دارد. واین همان است که در ابواب پیشین، از آن یاد شد.
شناخت آن مرتبه ولاجرم واجد و صاحب آن برای غیر خدای او و او مقدور و ممکن کسی نیست؛
چرا که: آن مرتبه فعل خدای متعال بوده، و فعل خدای متعال چون خود او بلاکیف و لایوصف و لاجرم غیر قابل شناخت برای غیر است، مگر به خود او؛
 لذا: معرفت او را از خود او باید تمنا کرد. دعای مشهور اللهم عرفنی نفسک...اللهم عرفنی نبیک...اللهم عرفنی ولیک... ؛(مفاتیح الجنان، دعا در زمان غیبت امام زمان علیه السلام )؛ که یادتان هست، بیان از همین معناست.

و چون شناخت او مقدور غیر نیست،
انتخاب و اختیار او هم در توان و صلاحیت غیر نیست.
زیباترین و عالی ترین پدیده ها در کاینات و طبیعت، از طرفی مثل او و از طرف دیگر نماد و نشانه از او برای شناخت او، برای چون ما؛ زندانیان در قعر چاه طبیعت ، می باشند.

 شناخت او همان گوهر گمشده فطری انسان هاست که بدون سیراب شدن از حوض معرفت او ، تشنگی ما مدام خواهد بود.